“อยากลองเปลี่ยนตัวเอง
หันมาทำอะไรๆ เพื่อคนอื่นบ้าง”
คุณ วรารัตน์ ลิ้มเจริญ หรือ กระแต สาวนักบัญชี วัย 25 ปี เป็นหนึ่งในคนที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถดูแลเด็ก ด้วยความรู้สึกที่ฝังลึกอยู่ในสำนึกส่วนตัวว่า “ฉันไม่ชอบเด็ก”
จากนั้นความคิดที่ว่า “อยากจะเปลี่ยนตัวเอง หันมาลองทำอะไรๆ เพื่อคนอื่นบ้าง” จึงเริ่มต้นขึ้น
“ตอนนั้นเป็นปี 2555…ลองเข้าไปดูในเว็บไซต์จิตอาสาว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง พอดีช่วงนั้น โครงการอาสาสมัครสร้างสุขในสถานสงเคราะห์บ้านราชวิถี เปิดรับเป็นรุ่นแรก
“ตัวเองตอนเด็กๆ เคยฝันอยากเป็นครูอยู่แล้ว คือเป็นฝันแบบเด็กๆ ทั้งที่ไม่ค่อยชอบเด็กนะ แต่อยากลองพิสูจน์ตัวเองดูว่าจะทำได้ไหม และไปปรึกษาแม่ว่า ทำดีไหม แม่ว่าดี เลยลองสมัคร มาทำทุกวันเสาร์ ตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึงเที่ยง หน้าที่คือ คอยช่วยน้องเวลาที่ครูมาสอนคอมพิวเตอร์ให้น้อง ทำได้ตลอด 4 เดือน จนจบโครงการ”
สิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากการเป็นพี่อาสาฯ ตลอดระยะเวลา 4 เดือน ก็คือภารกิจนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะน้องโตระดับวัยรุ่นแล้ว สิ่งที่ช่วยรั้งเธอไว้ให้อยู่จนจบโครงการคือ กำลังใจที่ได้จากคนรอบข้าง
“โชคดีว่า พอมีปัญหา พี่ๆ จะมาช่วยกันแก้ปัญหาให้ว่า เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าน้องไม่อยากมา เราตามเขา ถ้ายังไม่มาก็ปล่อยเขา แล้วไปช่วยพี่อาสาฯ คนอื่นดูแลน้องที่สัปดาห์นั้นพี่เขาไม่มาแทน”
เมื่อสามารถพิสูจน์ตัวเองได้แล้วว่า “ฉันก็ทำอะไรเพื่อคนอื่นได้เหมือนกัน” ผนวกกับความรู้สึกดีๆ และมิตรภาพที่ได้รับจากกลุ่มพี่อาสาฯ ที่เคยร่วมหัวจมท้ายกันมา พอได้ทราบข่าวการเปิดรับอาสาสมัครบ้านเฟื่องฟ้า ซึ่งเป็นสถานสงเคราะห์เด็กพิการซ้ำซ้อน เธอจึงอยากลองเป็นพี่อาสาฯ อีกสักครั้ง
บททดสอบการเป็นพี่อาสาฯ จึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เมื่อเธอต้องมาดูแลน้องวัย 5 ขวบ ที่เป็นเด็กออทิสติกแสนซน
“น้องเป็นเด็กออทิสติก ซนมาก ตอนมาครั้งแรก น้องวิ่งหนีตลอด แบบเห็นปุ๊บ วิ่งหนีปั๊บ ตอนแรกๆ ก็งงๆ เหมือนกันว่า ทำไมต้องวิ่งหนีตลอด เราทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า หรือเป็นพฤติกรรมปกติของน้อง เจ้าหน้าที่บอกว่า ที่น้องเป็นแบบนี้ เพราะว่าน้องไม่รู้ว่าเราเป็นใคร จึงอาจลองเชิงดูว่า คนนี้เข้ามาหาเขา หวังดีกับเขาไหม ต้องใช้เวลาอยู่เป็นเดือนกว่ากว่าน้องจะยอมรับ ช่วงเวลาพบกันระหว่างพี่น้องคู่นี้เริ่มต้นเมื่อบ่ายสองโมง สิ้นสุดลงตอนสี่โมงเย็นของทุกวันอาทิตย์
“มักจะพาน้องไปเล่นอยู่ในบริเวณศาลา เพราะที่นี่มีของเล่นและหนังสือนิทาน ก็เลือกมาอ่านให้น้องฟัง ฝึกให้น้องพูด ถามว่าตัวนี้ตัวอะไร ให้น้องพูดตาม ให้น้องแยกแยะว่าอันนี้เป็นสีอะไร ท่อง ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูก จนน้องท่องได้หมด และนับเลขได้แล้ว แต่อาจมีข้ามตัวบ้าง”
การที่ได้มีโอกาสดูแลน้องอย่างต่อเนื่องทำให้ได้เห็นพัฒนาการที่ก้าวหน้าของน้องชัดเจนขึ้น “น้องเขาดีตรงที่ เวลาดื้อแล้วจับมานั่งสมาธิ ให้อยู่นิ่งๆ คนเดียว เขาทำได้ ตอนแรกๆ อาจยังต้องให้พี่เจ้าหน้าที่ที่น้องเขากลัวช่วยบ้าง เพราะตัวเองใจดีจนน้องไม่ค่อยกลัว ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ถ้าแกล้งเพื่อนหรือดื้อ ต้องถูกจับมานั่งสมาธิ นับหนึ่งถึงสิบแล้วค่อยลืมตาได้ ซึ่งเขาก็นั่งได้นานเหมือนกันนะ แต่นั่งไปก็จะทำปากจะจู๋ๆ หน่อย แต่ก็หลับตา เขารู้ว่านี่คือ การลงโทษ”พัฒนาการที่ดีขึ้นของน้องเป็นแรงผลักดันสำคัญที่ทำให้เธออยากที่จะทำงานอาสาฯ อย่างต่อเนื่องต่อไป “อยากทำต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าน้องจะย้ายไปอยู่บ้านอื่น หรือเมื่อเขาเข้าสู่วัยเรียน เพราะเมื่อไรที่น้องสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ น้องก็ต้องย้ายไปบ้านสำหรับเด็กที่โตขึ้น ซึ่งถ้าถึงตอนนั้นแล้วค่อยว่ากันต่อ”
เธอทิ้งท้ายถึงโครงการนี้ว่า เป็นโครงการที่ดีและอยากให้ต่อเนื่องต่อไป เพราะเป็นโครงการที่เปิดโอกาสให้คนที่อยากทำอะไรเพื่อคนอื่นได้มีช่องทาง
สำหรับคนที่สนใจอยากชิมลองการเป็นพี่อาสาฯ สร้างสุขให้กับน้องๆ ในสถานสงเคราะห์ กระแตแนะนำว่า นอกจากต้องมีใจรักในงานอาสาฯ แล้ว เธอแนะนำว่า ควรต้องศึกษากฎระเบียบของสถานสงเคราะห์ ดูว่าน้องมีความพร่องหรือต้องการการส่งเสริมด้านใดเป็นพิเศษบ้าง เราสามารถดูแลน้องได้ไหม และเมื่อตัดสินใจมาทำแล้ว ก็ต้องมีความสม่ำเสมอด้วย
นอกจากผลที่ได้กับน้อง เธอยืนยันด้วยประสบการณ์ว่า โครงการนี้จะเปิดโอกาสให้ได้ค้นพบแง่มุมใหม่ๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัว ดังเช่นเธอเองที่กล่าวได้เต็มปากว่า การเป็นพี่อาสาฯ ตลอดระยะเวลาเกือบ 2 ปี ได้สร้างความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างให้กับชีวิตของเธอ
“ทำให้รักเด็กมากขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เมื่อก่อนเวลาเห็นเด็กรู้สึกไม่ชอบ ไม่เข้าหา หรือเล่นด้วย พยายามออกห่างเด็ก แต่พอมาทำงานอาสาฯ ทำให้รู้สึกดีกับเด็กๆ มากขึ้น
“เหมือนกับว่า เมื่อก่อนยังไม่มีโอกาสใกล้ชิดเด็กขนาดนี้ แต่พอเปิดใจ อยากเปลี่ยนตัวเอง มันก็ทำให้เราเห็นตัวเองมากขึ้นว่า เราสามารถอดทน ใจเย็นเพื่อคนอื่นได้…
“ทำให้สามารถตอบโจทย์ตัวเองคือ ได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ และได้พัฒนาเด็กคนหนึ่งให้ดีขึ้น โดยที่ตัวเองก็มีความสุขที่ได้ทำ”
